XXXII niedziela zwykła – Mk 12, 38-44
Jezus nauczając mówił do zgromadzonych: «Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok». Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie».
1. Zwróć uwagę na:
czyny – puste mogą być wielkie; proste mogą być pełne miłości
2. Odniesienie do…
jak ja postępuję – jaka jest jakość mojego życia
3. Co wynika z tego fragmentu
Uczeni w Piśmie niestety są przykładem negatywnym i na ich podstawie Jezus pokazuje jak nie należy postępować. Uczeni w Piśmie cieszyli się ogromnym uznaniem i autorytetem. Ludzie postrzegali ich jako głosicieli i strażników woli Bożej. Jednak Ewangelista podkrśla mocno, że charakteryzowała ich postawa egoizmu, próżności i pychy. Ich miłością nie był Bóg, lecz własna osoba. Pełnili oni często również funkcję powierników majątków. Bogate wdowy ofiarowały im swoje mienie w zamian za powiernictwo – długie modlitwy. Jednak mówiąc o nich, Jezus przekreśla takie zachowanie – nie można w imię materialnego zysku wykorzystywać autorytetu.
Za czasów Jezusa w świątyni jerozolimskiej znajdowało się trzynaście skarbon. Miejsce to było dostępne dla wszystkich. Kapłani kontrolowali wartość wrzucanych monet ogłaszając wielkość ofiary i intencje. Trzynasta skarbona służyła do składania ofiar spontanicznych i bez intencji. Zapewne wiele osób składało te ofiary na pokaz, aby podkreślić swoją hojność i ofiarność. Jezus jednak swoją uwagę kieruje nie na „największe” ofiary ludzi bogatych, lecz na „najmniejszą” ofiarę ubogiej wdowy.
Dwa pieniążki (gr. lepta), które były najmniejszymi monetami w ówczesnym obiegu. Ich wartość porównuje Ewangelista do łacińskiego quadrans – oznaczającego monetę o niewielkiej wartości. Ewangelista podkreśla, że wrzuciła dwie monety (gr. lepta duo). Mogła bowiem zachować jedną monetę dla siebie na czarną godzinę. Tymczasem wrzuca dwie oddając wszystko. Te dwie drobne monety stanowiły bowiem dla niej jej cały majątek. Przez ten fakt pokazuje one całkowite zawierzenie Bogu i oddanie się w Jego ręce. W swojej wolności od niepokoju posiadania pragnie w sposób całkowity przynależeć do Boga. Czyn wdowy staje się bardzo dobrym motywem do skierowania przez Jezusa pouczeń do swoich uczniów. Jezus zamiast kapłana świątynnego ogłasza wartość i intencję ofiary ubogiej wdowy, która w milczeniu i anonimowo pragnęła ofiarować Bogu wszystko, co posiadała. Jezus biorąc za przykład ubogą wdową poucza, że mądrość Ewangelii polega na całkowitym, bezinteresownym dawaniu siebie Bogu i bliźnim. W takiej postawie realizuje się Miłość, która stanowi szczyt duchowości chrześcijańskiej. Jezus uczy, że miarą Miłości nie jest ilość, lecz jakość.
Jezus wyjaśnia swym uczniom, że uboga wdowa choć wrzuciła tak niewiele, to jednak wrzuciła najwięcej ze wszystkich. Jezus kontrastuje ofiarę bogatych, którzy dają z tego co im zbywa z ofiarą wdowy, która dała wszystko co miała. Jej postawa jej najpiękniejszym aktem całkowitego oddania się Bogu.
4. Konkretne zadania:
Kim jestem? Jakie są motywy mojego działania – czy jestem egoistą? Czy nie wykorzystuje swojej osoby do wyzysku, przymilania się i interesownego działania? Jaka jest moja ofiara – co gotów jestem oddać Bogu? Czy gotów jestem zaufać Bogu? Co mam w sercu – ufam, czy wolę być przezornym i zachować coś dla siebie? Czy w mojej modlitwie ma miejsce akt całkowitego oddania się Bogu?