5 niedziela wielkanocna – J 14,1-12
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę». Odezwał się do Niego Tomasz: «Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?» Odpowiedział mu Jezus: «Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście». Rzekł do Niego Filip: «Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy». Odpowiedział mu Jezus: «Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: „Pokaż nam Ojca”? Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. To Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła! Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, a nawet większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca».
1. Zwróć uwagę na:
po co i jak budować relację z Jezusem.
2. Odniesienie do…
dziś również muszę nieustannie przyjmować Jezusa do swojego życia.
3. Co wynika z tego fragmentu
Mowa pożegnalna zawiera w sobie wezwanie do porzucenia lęku, który odczuwają uczniowie. Jezus odchodzi do Ojca i wzywa uczniów do zawierzenia. Jak wierzą w Boga, tak samo mają wierzyć w Jego Syna. Wiara ta ma się wyrażać w miłości.
Jezus mówi o domu Ojca. Używa tu jednak słowa, które nie tyle dotyczy miejsca w znaczeniu geograficznym, ile relacji, więzi, która łączy osoby. Kiedy powstawała Ewangelia Janowa nie było już świątyni w Jerozolimie. Gdzie więc można spotkać Boga? W Jego Synu Jezusie Chrystusie, w Jego uwielbionym Ciele – Kościele, którego ożywia Duch Święty. Te relacje mogą być różnorodne – tak jak nie na jednego „mieszkania” w domu Ojca.
Jezus odchodzi, aby przygotować miejsce uczniom, a potem znów powróci. Najczęściej widzi się tu zapowiedź paruzji – powtórnego przyjścia Jezusa na końcu czasów oraz zmartwychwstanie ciał. Ale nie tylko. W Ewangelii Janowej zbawienie dokonuje się już teraz, w łączności z paschą Jezusa. Odejście Jezusa i Jego powrót może więc oznaczać czas Ducha Świętego.
Tomasz rozumie wypowiedź Jezusa dosłownie, w znaczeniu geograficznym. Przez swoją paschę, mękę i odejście Jezus jednoczy nas wszystkich z sobą i z Ojcem.
On sam, Jego życie posiada charakter objawieniowy. Widząc Jezusa widzą Ojca. W wywyższonym na krzyżu można oglądać pełne objawienie się miłości Ojca, a po zmartwychwstaniu Duch Święty wyniesie tę wiarę na płaszczyznę nadprzyrodzoną. Wiara pozwala widzieć w Jezusie Ojca. Będzie ona wyrażać się przede wszystkim przez miłość wzajemną. Ta miłość to czyny, dzieła Jezusa, które objawiają Ojca. Ojciec sam działa przez Jezusa, co staje się najwymowniejszym świadectwem Jego tożsamości i poznania. Jezus będzie działał mocą Ducha Świętego poprzez swoją wspólnotę. Uczniowie będą kontynuatorami misji Jezusa.
4. Konkretne zadania:
Wobec czego odczuwam największy strach? W jaki sposób wyraża się moje zaufanie względem Boga? Jak wygląda moje spotkanie z Bogiem? W jaki sposób odczuwam to, że Jezus mnie zbawił? Czy pogłębiam swoją wiarę poprzez szukanie właściwych odpowiedzi? Czy rozumiem, że chrześcijaństwo wyraża się poprzez miłość wzajemną? Jak współpracuję z Duchem Świętym?