28 niedziela zwykła – Łk 17, 11-19
Stało się, że Jezus zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami». Na ich widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom». A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: «Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec». Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».
1. Zwróć uwagę na:
Prośba trędowatych.
2. Odniesienie do…
Jakie jest moje najskrytsze duchowe pragnienie?
3. Co wynika z tego fragmentu
Łukasz po raz kolejny przypomina, że Jezus jest w drodze do Jerozolimy, aby tam dopełnić zbawiania poprzez mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Samaria to obszar, który był omijany przez pobożnych żydów wędrujących do Jerozolimy.
Pierwszymi, którzy dostrzegli nadchodzącego Jezusa byli trędowaci, bowiem oni byli wyłączeni ze społeczności ludzi zdrowych i przebywali w pewnej odległości od wiosek. Prawo nakazywało: „Trędowaty, który podlega tej chorobie, będzie miał rozerwane szaty, włosy w nieładzie, brodę zasłoniętą i będzie wołać: „Nieczysty, nieczysty!” Zamiast nakazanego przez Prawo ostrzeżenia o chorobie i nieczystości, trędowaci wołają o miłosierdzie, uznając w Jezusie tego, który może ich uleczyć. Wołanie z daleka jest oznaką świadomości swoich grzechów.
Kapłani według Prawa byli tymi, którzy urzędowo stwierdzali zakończenie choroby i pozwalali tym, którzy wyzdrowieli, na powrót do społeczności. Łukasz nie umieszcza żadnego znaku wskazującego na jakiś gest lub słowo uzdrowienia, jak czyni to w innych opisach. Wielbienie Boga jest naturalną konsekwencją oglądanie dzieł Jego miłosierdzia. Łukasz wielokrotnie podkreśla, że uzdrowieni i świadkowie cudów „wielbili Boga”. W nieszczęściu, dziesięciu trędowatych podniesionym głosem wołało o ratunek, natomiast po swoim uzdrowieniu tylko jeden z nich w podobny sposób wychwala Boga. Tylko jeden z nich w poleceniu Jezusa uznaje prawdziwe dzieło zbawcze Boga. Upadek na twarz jest oddaniem Jezusowi boskiej czci, bowiem gest ten wyrażał oddawanie hołdu Bogu. Na określenie dziękowania Łukasz używa czasownika „eucharisteo”, który w ewangeliach odnosi się do dziękczynienia, jakie Jezus składał Ojcu i do Eucharystii.
Oczyszczenie zawiera w sobie aspekt uzdrowienia fizycznego i odpuszczenia grzechów, jest więc pojęciem religijnym, a nie medycznym i ten aspekt dzieła Jezusa jest tu uwypuklony. To świadkowie wydarzenia muszą sobie odpowiedzieć, dlaczego pozostałych dziewięciu nie oddało chwały Bogu wobec tak jawnego znaku Jego miłosierdzia. Jest to kolejny tekst wskazujący na większą skłonność do wiary tych, którzy poprzez pobożnych żydów byli wykluczeni i pogardzani.
Czasownik „wstań” jest tym samym, którego Łukasz używa na określenia powstania z martwych. Czasownik „uzdrowić” (gr. sodzo) lepiej było by przetłumaczyć tak, jak uczyniono to w innych miejscach, jako „ocalić”, „uratować”, „wybawić”, „zbawić”. To cały człowiek został uratowany, powstał ze śmierci (choroby i grzechu) do nowego życia.
4. Konkretne zadania:
Czy wiem co mam zrobić w życiu? Czy mam siłę iść tam, gdzie nie jest łatwo i wygodnie, aby głosić Boga? Czy umiem dostrzec swoje ograniczenia? Czy wołam do Boga o pomoc? Czy widzę co czyni w moim życiu Bóg? Czy dziękuję za dobro Bogu, ludziom…? Czy pozwalam Bogu się ratować?