II Niedziela adwentu (C) – Łk 3, 1-6
Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego; każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi. I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże».
1. Zwróć uwagę na:
Jaką funkcję pełni Jan i do czego nawołuje
2. Odniesienie do…
Co dziś, lub kto mówi i zachęca mnie do przemiany
3. Co wynika z tego fragmentu
Łukasz posługuje się współczesnym sobie sposobem określenia daty opisywanych wydarzeń, który był często stosowany w Pismach Starego Testamentu. Łukasz podkreśla pewność opisywanych wydarzeń poprzez odniesienie się do rzymskiego sposobu określania czasu, wskazanie lokalnych rządców oraz wskazując na władzę religijną. Tak więc sytuuje opisywane wydarzenia w sposób absolutnie pewny, a jednocześnie przedstawia najważniejszych bohaterów końcowych scen ewangelii, Męki Jezusa. Łukasz ukazuje w ten sposób sprzysiężenie przeciw Jezusowi trzech „światów”: rzymskiej władzy, żydowskiej władzy z rzymskim namaszczeniem i władzy religijnej.
Już w pierwszym rozdziale swego dzieła Łukasz wyjaśnił, kim jest Jan. Poprzez fakt „skierowania słowa” do Jana, zostaje on włączony w poczet proroków. Jan wypełnia proroctwo wypowiedziane przez swego ojca, Zachariasza, w dniu swoich narodzin: „A i ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz, bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi; Jego ludowi dasz poznać zbawienie. Jan przebywał na pustyni i w bezpośredniej jej bliskość rozpoczyna swoją misję. Naród Wybrany przekroczył Jordan wchodząc do Ziemi Obiecanej. W owych czasach przebiegał tam szlak wiodący do Jerozolimy z północy i ze wschodu. Jordan to symboliczna rzeka, która była bramą do Ziemi Obiecanej. Przekroczona w sposób cudowny staje się obrazem chrztu. Łukasz wyraźnie podkreśla, że chrzest Jana to dopiero przygotowanie drogi Zbawicielowi.
„Droga Pana” jest synonimem sprawiedliwości realizowanej przez człowieka, wypełniania Bożych przykazań i obowiązków wobec Niego. Mianem „drogi” w Dziejach Apostolskich Łukasz określa Kościół. Termin „ścieżki” ma podobne znaczenie. Jest to określenie sposobu życia. Proste ścieżki to synonim wypełniania Bożych przykazań. Kręte ścieżki to brak pokoju i prawości.
Góry i pagórki to symbole pychy i wyniosłości człowieka, których pierwszym obrazem jest wieża Babel. Taka postawa człowieka uniemożliwia wywyższenie Boga.
Doliny wypełnione to wyniesienie pokornych do chwały, danie ich za przykład wierności Bogu. Ale jest to także wyrwanie z mocy śmierci tych, którzy popadli w grzechy i ich życie uległo ruinie. Doliny bowiem symbolizowały upokorzenie, cierpienie, śmierć i smutek
Aby świat mógł ujrzeć zbawienie, Jezus posyła swoich uczniów, pełnych mocy Ducha Świętego. Ostatecznym oglądaniem zbawienia będzie oglądanie chwały Chrystusa powracającego na ziemię. Wówczas będzie ono widoczne dla wszystkich, a wierzący mogą je także dostrzec także poprzez znaki zapowiadające to przyjście.
4. Konkretne zadania:
Jak rozeznaje współczesny czas i możliwości dla osobistego rozwoju wiary? Kim jestem – czy potrafię prosto odpowiedzieć na to pytanie? Czy nawoływanie Jana sięga również mojego serca? Czy postępuję właściwą „drogą”? Czy w moim życiu są obecne góry i pagórki – znaki pychy? Czy ufam Bogu i w pokorze się Mu poddaję? W jaki sposób oczekuję powtórnego przyjścia Jezusa?