6 niedziela wielkanocna – J 14, 15-21
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie widział. Ale wy Mnie widzicie; ponieważ Ja żyję, i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was. Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie».
1. Zwróć uwagę na:
dar, który otrzymujemy od Boga
2. Odniesienie do…
jakie miejsce zajmuje miłość w moim życiu
3. Co wynika z tego fragmentu
W mowach pożegnalnych Jezus wielokrotnie podejmuje najistotniejszy temat chrześcijańskiej egzystencji, jakim jest miłość do Boga i do bliźniego. Miłość uczniów została określona greckim czasownikiem „agapaō”. Termin ten w Nowym Testamencie jest używany nie w znaczeniu przejściowych uczuć, czy miłości erotycznej, ale oznacza bezinteresowną, głęboką miłość Boga, ofiarną miłość Jezusa do Ojca i uczniów oraz miłość wiernych do Boga i siebie nawzajem. Dotychczas w mowach pożegnalnych była mowa o miłości Jezusa wobec uczniów oraz o miłości wzajemnej uczniów. Teraz następuje nowy aspekt – miłość uczniów do Jezusa. Miłość ta jest odpowiedzią na miłość Jezusa. Warunkiem owocnej miłości uczniów wobec Jezusa jest zachowanie przykazań. To jest jakby test miłości.
Jezus przyszedł na świat, aby objawić Ojca i odbudować właściwą relację ludzi do Ojca. W zapowiedzi Parakleta Ojciec jest tym, który wysłuchuje prośby Jezusa. Dar Ducha Parakleta jest też darem Ojca. U początku każdego daru jest miłość. Bóg dał wszystko Synowi, gdyż Go miłuje. Bóg dał światu Jednorodzonego Syna, gdyż umiłował świat. Słowo „dać” objawiając relację między dającym – darem – odbiorcami daru prowadzi nas do tajemnicy Boga i Jego działania na korzyść ludzi.
Kryterium przyjęcia Parakleta jest postawa ludzi wobec Jezusa – Wysłannika Bożego. Dla opisania relacji do Ducha Prawdy ewangelista użył czterech czasowników: móc, przyjąć, widzieć, znać.
Jezus obiecuje swym uczniom, że nie pozostawi ich sierotami. Mimo doświadczenia rzeczywistości śmierci swego Mistrza uczniowie będą mogli doświadczyć obecności zmartwychwstałego Pana. Chociaż Jezus odchodzi, to de facto Jego odejście jest Jego przyjściem do uczniów. Dzięki Duchowi Świętemu uczniowie mogą doświadczać w swym życiu tajemnicy synostwa Bożego we wspólnocie z Ojcem i Synem.
Zachowywanie przykazań jest znakiem prawdziwej miłości. W tej perspektywie miłość jawi się jako źródło i cel zachowywania przykazań. Dzięki realizacji miłości możemy tworzyć głębszą komunię z Bogiem i bliźnimi. Dzięki realizacji przykazania miłości możliwe jest głębokie doświadczenie miłości Ojca. Człowiek doświadcza wówczas kochającego uścisku Ojca, który przytula go do swego Serca.
4. Konkretne zadania:
Czy staram się, by Miłość była w centrum mojego życia? Jak realizuje moją miłość wobec Jezusa? Jak odpowiadam na Boże dary? Czy buduję relację z Bogiem – Ojcem? Jak wygląda moja współpraca z Duchem Świętym? Gdzie spotykam Jezusa Zmartwychwstałego w moim życiu? Czy realizuję przykazanie miłości, jak?