IV Niedziela adwentu (C) – Łk 1, 39-45

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».

1. Zwróć uwagę na:

rodzaj spotkania, który dokonuje się pomiędzy Maryją, a Elżbietą

2. Odniesienie do…

Co wnoszę w rozmowy i co z nich wynoszę.

3. Co wynika z tego fragmentu

Łukasz używając sformułowania: „mieście [w pokoleniu] Judy”. jedyny raz używa tego biblijnego terminu przywołując w ten sposób całą historię tego plemienia i związanych z nim obietnic mesjańskich, które właśnie zaczęły się wypełniać. 

Maryja idzie do Elżbiety pod wpływem otrzymanego objawienia o tym, że jej krewna poczęła w sposób cudowny syna mimo swej starości i niepłodności. Pośpiech Maryi jest owocem zwiastowania, w którym Bóg powołał ją na Matkę swojego Syna i napełnił Duchem Świętym. To doświadczenie niesłychanej miłości Boga staje się w niej dynamizmem, który przynagla ją do wyruszenia w drogę. Celem Maryi jest nie tyle „sprawdzenie” objawienia dotyczącego Elżbiety, co raczej spotkanie z drugą osobą, jak Ona dotkniętą przez łaskę Boga. Maryja – inaczej niż Zachariasz ‑ wierzy słowu Bożemu i idzie za słowem; dzięki temu w spotkaniu z Elżbietą i jej dzieckiem otrzyma znak – owoc wiary a zarazem jej utwierdzenie. 

Maryja, jako młodsza od Elżbiety, pierwsza zwraca się do niej z pozdrowieniem. Obecność i głos Maryi staje się „środkiem komunikacji”, za pośrednictwem którego Duch Święty udziela się nie narodzonemu jeszcze Janowi, zgodnie z obietnicą, którą wcześniej usłyszał Zachariasz, a za pośrednictwem Jana – samej Elżbiecie. Warto zwrócić uwagę, że Jan pierwszy reaguje na obecność Zbawiciela i że to on daje swojej matce „impuls” do otwarcia się na Ducha Świętego i na dar proroctwa. 

Okrzyk uwielbienia i proroctwo o Synu Maryi, który jest Błogosławiony i który jest Panem, daje początek całej serii wypowiedzi różnych osób, inspirowanych przez Ducha Świętego, które widzą i głoszą cudowne, zbawcze działanie Boga. Po słowach Elżbiety następuje kantyk Maryi.

Pełen radości okrzyk Elżbiety zdaje się przypominać sposób, w jaki Izraelici witali pośród siebie arkę Przymierza. Jej błogosławieństwo skierowane do Maryi przypomina starotestamentalne proklamacje wysławiające bohaterskie niewiasty a równocześnie jest świadectwem wyjątkowej czci, jaką otaczano Matkę Pana już w Kościele pierwotnym. 

Okrzyk Elżbiety wyraża zdumienie nad niezwykłą godnością, jaką Bóg obdarzył jej młodziutką kuzynkę. Radość to „zapach” Bożej obecności, pierwszy owoc spotkania z Chrystusem.  Maryja jest dla wszystkich słuchaczy słowa Bożego wzorem idealnym. Jej fizyczne macierzyństwo w relacji do Jezusa jest przecież owocem słuchania słowa Bożego i posłuszeństwa słowu.

4. Konkretne zadania:

Do jakiego miejsca ja muszę dotrzeć z Dobrą Nowiną? Co mną kieruje, gdy świadczę o czymś? Jak odpowiadam na inspiracje Ducha Świętego? Jaką wartość stanowi dla mnie spotkanie z drugą osobą? Czy znajduję czas na wielbienie Boga w osobistej modlitwie? Czy staram się o obecność prawdziwej radości w moim życiu? Kim dla mnie jest Maryja?