VII Niedziela wielkanocna – Mk 16, 15-20
Jezus ukazawszy się Jedenastu powiedział do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie». Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.
1. Zwróć uwagę na:
zlecone każdemu z nas konkretne zadanie, które mamy wypełniać swoim życiem.
2. Odniesienie do…
mojego uczestniczenia w „pójścia w świat i głoszeniu Jezusa”
3. Co wynika z tego fragmentu
Pożegnanie i zadanie. Takie ma się wrażenie po odczytaniu fragmentu Ewangelii. Skierowane przez Jezusa słowa, mają charakter posłania – misji: „idźcie”, która oznacza dynamiczne powstanie z obecnej sytuacji. To posłanie, ma prowadzić do wszystkich, bez wyjątku. Dynamizm świadczy, że mają być nieustannie w drodze, by przekazywać orędzie Dobrej Nowiny. Ich misja zostaje sprecyzowana jako głoszenie Ewangelii wszelkiemu stworzeniu. Głoszenie (gr. kerysso) oznacza uroczyste obwieszczanie czegoś w imieniu kogoś, kto cieszy się autorytetem. W tym kontekście jawią się oni jako głosiciele Dobrej Nowiny o zbawieniu dla całego świata. Innymi słowy są oni narzędziem Jezusa, który pragnie przez nich zbawić każdego człowieka.
Głoszenie ma do czegoś prowadzić, a w przekonaniu Apostołów jest to fakt nawrócenia serc tych, do których dotrą. Najwyraźniejszym znakiem tego nawrócenia jest wiara i chrzest. Oczywiście zbawienie może dokonać się w sercu tych, którzy w całej swojej wolności otworzą się na działanie Boga. Odrzucenie i zamknięcie się na Boga prowadzi do potępienia.
Działanie Apostołów, wydaje się niemożliwe i abstrakcyjne, ale ma wymiar również symboliczny… Wskazują one na szczególne charyzmaty we wspólnocie pierwotnego Kościoła, która z wiarą otwiera się na zbawcze orędzie Pana.
Krótki opis wniebowstąpienia ma raczej wydźwięk potwierdzenia tego, o czym Żydzi dobrze wiedzieli, czytając Słowo o Eliaszu, czy teksty Psalmów… Spełnia się proroctwo – wszystko wypełnia się według Pism.
W opisie wniebowstąpienia Jezusa i Jego zasiadaniu po prawicy Boga św. Marek ukazuje wypełnienie się proroctwa Daniela na temat Syna Człowieczego: Dn 7,14 Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie. Z nieba obdarza swych uczniów mocą, dzięki której mogą się stawać świadkami zbawienia.
Fragment kończy się konkretnym zachowaniem uczniów: „Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.”
Bez żadnej dyskusji i bez narzekania wypełniają oni nakaz Mistrza. Stają się w ten sposób Jego narzędziami w dziele zbawienia świata. Na swojej drodze ku Niebu nie są sami. Są posłani do innych którym mają głosić Ewangelię zbawienia, ale mają też Boga, który uzdalnia ich i potwierdza ich nauczanie różnymi znakami, cudami. Oni sami doświadczają niezwykłego działania Boga w swoim życiu.
4. konkretne zadania
Czy wykorzystuje okazje do dawania świadectwa? Jak staram się stworzyć okazje do głoszenie Ewangelii? W jaki konkretny sposób Ją głoszę, jak o Niej sam myślę? Jaki dar szczególny został mi udzielony, jak go rozpoznaje i wykorzystuję? Czy przyjmuję Bożą pomoc? Jak postępują z udzieloną mi Bożą pomocą?