2 niedziela Wielkiego Postu – Mt 17, 1-9
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie».
1. Zwróć uwagę na:
ukazanie prawdziwej natury Jezusa
2. Odniesienie do…
jak ja postrzegam Boga w swoim życiu
3. Co wynika z tego fragmentu
Uczniowie wybrani przez Jezusa na świadków Przemienienia, to ci, których Jezus powołał w pierwszej kolejności i którzy towarzyszyli mu w Ogrodzie Oliwnym. Ci, którzy są świadkami chwały Jezusa, są równocześnie najbliżej Jezusa, który walczy w Getsemani, aby wypełnić wolę Ojca, aby przyjąć przygotowany dla Niego krzyż. W Nowym Testamencie góra jest także miejscem modlitwy w samotności; miejscem przebywania i oczekiwania na lud; miejscem spotkania z Bogiem i oglądania Jego chwały. W wydarzeniach na górach widzimy szczególne objawienie władzy Jezusa.
Przemienić (metamorfoo) to czasownik, który występuje 4 razy w NT. Dwukrotnie w odniesieniu do przemienienia Jezusa, dwukrotnie w Listach Pawła w odniesieniu do chrześcijan, którzy dzięki mocy Duch mają się nieustannie przemieniać. Przemienienie ujawnia prawdziwą naturę Jezusa, jako Boga.
Mojżesz i Eliasz to dwie postaci niezmiernie ważne dla żydów, reprezentanci tego, co najważniejsze w objawieniu, czyli Prawa (Tory) i Proroków (Neviim), bowiem świadectwo Prawa i Proroków jest fundamentalne dla poznania prawdy.
Pragnienie postawienie trzech namiotów w pewien sposób wskazuje, że dla Piotra te trzy postaci były jednakowo ważne. Teofania zawarta w następnym wierszu skoryguje to przekonanie. Namioty nawiązują do czasu, kiedy Izrael często oglądał chwałę Boga, przebywając na pustyni, gdzie mieszkaniem Ludu były namiotach. Bardzo prawdopodobne, że wtedy też przypadało Święto Namiotów i Piotr chciał pozostać na czas święta na górze, stosownie do słów Prawa.
Zaimek wskazujący „to (jest)” (outos estin) podkreśla, że tylko Jezus z Nazaretu jest Mesjaszem, Synem Boga. Bóg ma upodobanie nie tylko w osobie Syna, ale także w Jego słowach i czynach. Bowiem „umiłowany” (agapetos) to ten, który wypełnia wszystko według zamiaru Boga.
Lęk w obliczu teofanii był typową postawą ludzi epoki Starego Testamentu, gdyż płynął z przekonania, że człowiek nie może oglądać Boga i pozostać przy życiu. Tym, co przezwycięża lęk uczniów jest dotyk i słowo Jezusa.
Zakaz rozpowiadania o pewnych wydarzenia, tak zwany sekret mesjański, wynikał z chęci uniknięcia fałszywego rozumienia osoby Mesjasza. Zakaz ten był wypowiadany przede wszystkim przy okazji uzdrowień.
4. Konkretne zadania:
Czy czuję się wybrany do jakiś szczególnych rzeczy przez Boga? Czy mam swoją górę na której spotykam Boga? Czy dostrzegam działanie Boga w mojej codzienności?Czy przemieniam swoje serce, myśli? Czy Jezus jest dla mnie Bogiem? Czy pozwalam Bogu wejść w mój strach? Czy noszę w sercu Dobrą Nowinę?