zbudować modlitwą

Czas Wielkiego Postu stwarza nam niebywałą okazję do podjęcia się duchowego ćwiczenia. Może warto uczynić go inaczej niż do tej pory. Może potrzebujesz konkretnego działania, które coś w tobie pozostawi, ukształtuje, zapoczątkuje…

Może to nie jest wcale błąd, że staram się dołożyć wszelkich starań, by ważne momenty, postarać się zaprogramować — zaplanować. Przygotowanie, które poprzedza taki czas jak Wielki Post, czy np. Adwent, z chwilą rozpoczęcia tego czasu, wprowadza mnie już w konkretne działanie według jakiegoś zaplanowanego pomysłu. Mieć na coś pomysł — to według mnie połowa sukcesu, bo sama już realizacja, choć też ważna i trudna, ma już jakiś fundament, na którym fizycznie i duchowo, można swój plan oprzeć.

Oczywiście są bardzo różne formy i każdy powinien znaleźć coś faktycznie dla siebie — coś osobistego. Wybór jest ogromny, dlatego ważna jest z naszej strony decyzja, w co i jak chcemy się faktycznie włączyć, by zbyt długo nie tracić czasu na poszukiwania, albo rozdwajać się w różnych pomysłach, ale skupić się przede wszystkim na zaangażowaniu już w konkretną rzecz.

Czas Wielkiego Postu to czas „ćwiczeń duchowych”, który powinien być konkretnie zorganizowany według naszych osobistych potrzeb i możliwości. Można ten czas wykorzystać w bardzo piękny sposób, ale można niestety też zaprzepaścić szansę i bardzo go spłycić. W kościele, w tym czasie towarzyszą szczególne wydarzenia, które mają wspierać nasze rozważanie męki i śmierci Chrystusa. Czas w liturgii jest bardzo bogaty, a każdy szczegół ma konkretne zadanie i czemuś służy. To, co dzieje się w realiach kościoła, to jakiś punkt odniesienia, jakieś minimum, które warto też dobrze wykorzystać, ale osobiście największy akcent kładę na osobisty sposób przeżycia tego czasu. Przed nami, do samej niedzieli Zmartwychwstania mamy 47 dni. Dysponujemy zatem niekrótkim odcinkiem czasu, w którym naprawdę może dokonać się bardzo wiele. Ten czas, ma faktycznie wymiar pokutny, a post, modlitwa i jałmużna, mają nas w tym przeżywanym czasie wspierać i budować. Mamy „w ręku” narzędzia, dzięki którym powinniśmy stworzyć okazje do osobistego nawrócenia.

Warto zaplanować ten czas. Zastanówcie się nad osobistym tematem przewodnim w waszym życiu, nad postanowieniami, które powinny mieć charakter budujący całą naszą osobę. Ten czas prowadzi do Źródła — Triduum Paschalnego — do Chrystusa, czas przeżywania, który nie powinien być ograniczony tylko do trzech dni, ale naturalnie rozciąga się on na cały rok liturgiczny, na całe nasze życie wiary. Ten czas jest czasem duchowego ćwiczenia — budowaniem siebie wewnętrznie, utrwaleniem postaw, wprowadzeniem zmian w życiu duchowym, odkrywaniem na nowo swojego duchowego źródła. To jest czas próby — pustyni, który chce ukonkretnić w nas odpowiedź na pytanie: Czy wierzę?

Czas Wielkiego Postu i poprzedzający go czas przygotowań jest dla mnie najpierw czasem ćwiczenia dyspozycyjności. Nie sam wymyślam temat i schemat mojego działania, ale staram się uwrażliwić na różne sugestie ze strony Boga, który jest obecny w mojej codzienności i na którym podejmowane działanie w Wielkim Poście powinno się przede wszystkim skupić. Najpierw sam muszę usłyszeć, muszę zrozumieć — co On chce mi powiedzieć, do czego chce mnie zaprosić.

Dwa wydarzenia mocniej przyczyniają się do tegorocznego charakteru Wielkiego Postu. Pierwsza sprawa, która zadecydowała o temacie, to budowa — remont, który trwa właśnie w kościele, w którym posługuję i który towarzyszy mi już jakiś czas. Burzenie, remontowanie, dokonujące się zmiany na moich oczach, przypominają mi fakcie — o potrzebie wewnętrznego nieustannego budowania siebie, kształtowania swojego serca, swojego myślenia i działania. Rusztowania i skute ściany pokazują potrzebny trud, który trzeba włożyć ze swojej strony, aby cokolwiek w swoim życiu zbudować. Druga sprawa, która jeszcze mocniej ostatnio wpłynęła na temat rozważań, który będę tworzył i wokół którego będę pracował, to niecodzienna w sumie sytuacja. Nie miałem w życiu takiej okazji — to było pierwszy raz. W przededniu Wielkiego Posty, para postanowiła powiedzieć przed Bogiem swoje sakramentalne TAK. Temat miłości, dyspozycyjności i zaufania, budowanie relacji, tworzenie czegoś będzie ubogacał mój osobisty czas modlitwy. Wyznaczyłem sobie, że codziennie przez pół godziny, poddam szczególnemu działaniu Boga, dając mu siebie i swoje życie do całkowitej dyspozycji.

Każdy Wielki Post jest dla mnie zupełnie nową duchową podróżą, którego autorem jest Bóg. Tym mocniej jestem przekonany o tym, że będzie to czas owocny, czas faktycznego duchowego budowania. To, że zmieniam swoje podejście każdego roku do Wielkiego Postu, dostrajam się bardziej do Bożego działania, sprawia, że każdy Wielki Post jest inny, jest cenny i potrzebny.

Ufam, że rozbudziłem w Tobie nieco to pragnienie otwarcia się na ten czas i na działanie Boga. Jeśli nie masz swojego pomysłu na ten czas, zachęcam Cię do tego, by skorzystać, może z pomysłów innych osób, albo do skorzystania z tego, co postaram się Ci tutaj, na mojej stronie zaproponować. Są też projekty z poprzednich lat, które myślę, że też spokojnie można wykorzystać.

MOŻE BYĆ JEDNAK INACZEJ… możesz przyjąć jakiś pomysł, jako swoją propozycję i udać się duchowo na pustynię przez te dni, by najpierw doświadczyć Bożej obecności, a później Jego działania względem Twojej osoby.

Ja przygotowałem już sobie 47 małych kart do moich rozważań i mojej pracy. Warto, by było sporządzić sobie notatki z tych myśli, które w tym czasie dotkną Twojego serca, gromadzić podsumowania i wnioski do dalszej pracy, byście na końcu tej drogi, mieli wymierny — fizyczny dowód swojej pracy.

ŻYCZĘ WSZYSTKIM BŁOGOSŁAWIONEGO CZASU ĆWICZENIA.

Jeśli masz ochotę podzielić się swoimi pomysłami na Wielki Post i owocami z kolejnych dni, szczerze Cię do tego zachęcam.