Czternasta Niedziela zwykła – Łk 10, 1-12. 17-20
Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże». «Lecz jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu». Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają». Wtedy rzekł do nich: «Widziałem Szatana, który spadł z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednakże nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».
Idźcie.
Liczba 72 odpowiada liczbie narodów świata według spisu z Księgi Rodzaju, a więc reprezentuje cały świat. Celem misji jest przygotowanie na osobiste spotkanie z Jezusem.
Chciałbym, abyśmy rozważając ten fragment, zwrócili uwagę przede wszystkim na słowo: Idźcie. Posłanie uczniów, ich droga i działanie ma swoje określone prawa.
Skoro posłani uczniowie są tymi, którzy mają zebrać żniwo, to ma nam przypomnieć, że Tym, który sieje jest Bóg. Od początku, stwarzając człowieka, Bóg zasiał w sercu każdego człowieka ten szczególny dar – swoje Słowo. Ono kształtuje nas, nasze myślenie, nasze działanie. To Słowo wpływa na nasze decyzje, wybory. To Słowo nami kieruje i wyznacza nam życiowe zadania.
Uczniowie idą zatem do ludzi, w których Bóg już działa, w których jest obecny, w których posiał już ziarna – Słowa. Nie idą do obcych Bogu… Nikt nie jest obcy Bogu. Jest to ważne, abyśmy to wiedzieli, czuli to, umieli to duchowo przeżywać.
Uczniowie idą otworzyć ludzi na działanie Boga, dlatego nie powinni niczego mieć ze sobą, bo im mniej ich tym lepiej… Mają otworzyć się na działanie Boga w innych osobach, mają przyjąć dar ich świadectwa.
Posyła ich po dwóch, bo oni idąc razem, są już żywą Ewangelią, świadectwem o miłości… oni wiedzą o czym mówią… Doświadczyli na swoim życiu przeróżnych historii, dlatego sami w sobie, tym jak postępują stają się świadectwem.
Dzisiejszy fragment to również zachęta do modlitwy za tych, którzy idą, za tych którzy są posłani, aby się „uruchomili” – zobaczyli miejsca misji, zobaczyli zadania, które zleca nam Bóg, zobaczyli ludzi, w których Bóg tworzy niezwykłe historie.
DOŚWIADCZENIE:
Podróż, którą odbywam poprzez „ważne słowa” – projekt realizowany na stronie, jest odpowiednikiem dzisiejszego fragmentu. To działanie ma mnie otworzyć na to, co Bóg mi dał; otworzyć mnie i innych na możliwości działania – wypełniania misji, którą powierzono każdej osobie. Idę przez życie, przez moją codzienność, zbierając żniwo, czyli widząc działanie Boga w świecie, w każdej osobie.