wskazówki Papieża Franciszka – komentarz do modlitwy (cz.1)
Modlitwa do Świętej Rodziny
Jezu, Maryjo i Józefie w Was kontemplujemy blask prawdziwej miłości, do Was zwracamy się z ufnością.
Święta Rodzino z Nazaretu, uczyń także nasze rodziny środowiskami komunii i wieczernikami modlitwy, autentycznymi szkołami Ewangelii i małymi Kościołami domowymi. Święta Rodzino z Nazaretu niech nigdy więcej w naszych rodzinach nikt nie doświadcza przemocy, zamknięcia i podziałów: ktokolwiek został zraniony albo zgorszony niech szybko zazna pocieszenia i uleczenia.
Święta Rodzino z Nazaretu, oby Synod Biskupów mógł przywrócić wszystkim świadomość sakralnego i nienaruszalnego charakteru rodziny, jej piękna w Bożym zamyśle.
Jezu, Maryjo i Józefie Usłyszcie, wysłuchajcie naszego błagania.
Kiedy korzystam z napisanej przez Papieża Franciszka modlitwy do Świętej Rodziny, jakaś wewnętrzna intuicja podpowiada mi, że oprócz modlitwy, tkwi w tym tekście wiele cennych drogowskazów. Chciałbym w czterech częściach, głębiej rozważyć ten tekst. Przy okazji zachęcam Was kochani do tego, aby uczynić jakiś krok, choćby najmniejszy, aby poniższe rozważania, uczynić dla siebie okazją do refleksji, rachunku sumienia i wyznaczenia sobie zadań.
I
1. Święta Rodzino z Nazaretu… blasku prawdziwej miłości, do was zwracamy się z ufnością.
Oczyma wyobraźni, możemy spróbować zobaczyć Nazaret, atmosferę panującą w domu Świętej Rodziny, prace codzienne, które wykonują, śmiech Jezusa…
Bóg miał w zamyśle, rodzinę.
Dlaczego ta rodzina ma być taka szczególna dla nas? Dlatego, że ich istnienie i wielkość, zawdzięczają Bogu, który uczynił krok miłości ku każdemu z nas i postanowił ofiarować swojego Syna. Nie mogło to się stać inaczej, jak poprzez Wcielenie (stał się Człowiekiem). Jego obecność pomiędzy Józefem i Maryją, czynią szczególny przykład rodziny, w której działa Boża Miłość i w której obecność Jezusa pomiędzy nimi, czyni ich obrazem prawdziwej miłości.
Święta Rodzina wzorem miłości, dlaczego?
Niezwykłym darem Świętej Rodziny jest obecny pomiędzy nimi Jezus. Niezwykłą tajemnicą życia rodziny jest miłość – miłość małżeńska, macierzyńska, ojcowska, synowska, miłość dziadków, do poszczególnych osób. Tylko miłość buduje, wiąże, pozwala istnieć rodzinie. I może właśnie dlatego jednym z wielu kryzysów, które przeżywa dziś rodzina, jest to, że miłość gaśnie, a przez to rodzina się rozpada.
Jeśli w rodzinie nie promieniuje miłość, można powiedzieć, że straciła ona to, co czyni ją niezwykłą i piękną, straciła swój Boży blask. Bez miłości rodzina, człowiek, działania stają się puste. Powstanie Świętej rodziny można dopatrzeć się w tym szczególnym zamyśle Boga – Miłości. To On dając swojego Syna, daje Go Maryi i Józefowi. Bóg, który jest Miłością, wie czym jest rodzina, pomyślał ją jako arcydzieło miłości, jako znak, symbol, wzór dla wszystkich innych swoich zamierzeń.
Bóg podejmując się realizacji swojego planu, daje swojego Syna, a Jego działanie, nie jest niczym innym jak KOCHANIEM, czyli wyrażeniem sobą tego zamysłu, który ma Bóg. Boża Miłość zstępuje i staje się Jezusem, a On czyni Józefa i Maryję, Świętą Rodziną. Jeśli Bóg stworzył rodzinę, posługując się do jej utworzenia miłością, to można zobaczyć jak w tym działaniu wszystkich zaprasza do czynienia swoich małżeństw, rodzin, więzi miłością. Dzięki temu On może również uzdrowić każdego z nas, również przy pomocy miłości.
Dzisiejsza rodzina potrzebuje silnego zastrzyku tej miłości. Nasze rodziny powinny czerpać z samego źródła Miłości.
Święta Rodzina to również rzeczywisty znak zjednoczonej ludzkości. Oni odzwierciedlają w sobie życie Trójcy Świętej – miłości, która krąży pomiędzy Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Bóg jednoczy, stawiając Jezusa pomiędzy Maryję i Józefa. Dziś podobnie dokonuje się to w trakcie każdego sakramentu małżeństwa, kiedy Bóg staje pomiędzy narzeczonymi i związaną stuła, symbolizującą obecność Boga pomiędzy nimi, jednoczy ich i czyni przestrzenią swojej miłości.
Józef i Maryja, adorują Jezusa, Boga pomiędzy sobą.
Adoracja, kojarzy nam się raczej z kościołem i wystawionym na ołtarzu Jezusem. Lecz słowo adorare (adoracja) oznacza także stawiać w środku. W tej rzeczywistości, Maryja i Józef stawiając Jezusa w centrum swojego życia. Oznacza to bezgraniczne zaufanie Temu, który będąc pomiędzy nimi daje im siebie i uświęca ich. Dzięki temu stawianiu w środku, Józef i Maryja i Jezus, stają się wspólnotą, w której realizują się osobowe relacje. Bóg tak stworzył i zrealizował swój zamysł, ukazując, że jedność z Jezusem, czyni wspólnotę piękną, pełną miłości.
Ze stawiania Jezusa w centrum, rodzi się wzór dla naszego stawiania Jezusa w centrum naszego życia, jako bardzo ważnej Osoby. To Jezus jest w centrum tej rodziny, dlatego mogą w Nim szukać źródła miłości, źródła jedności. Maryja i Józef są dla siebie ważni nie ze względu na siebie, ale ze względu na Jezusa pomiędzy nimi. To On był największą miłością Ich życia. Byli wpatrzeni w Niego, skoncentrowani na Nim, dzięki czemu jako małżonkowie patrzyli w „jednym kierunku”. W Ich szkole miłości każda rodzina może nauczyć się budowania komunii z Bogiem i wzajemnych relacji, słuchania i zachowywania Słowa Bożego, także wybaczania sobie nawzajem, ze względu na Niego i na miłość do Niego.
Wzór wzajemności.
Święta Rodzina jest najpiękniejszym wzorem rodziny, która zrozumiała, że „człowiek (…) nie może odnaleźć się w pełni inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego”. Każda z osób Najświętszej Rodziny była całkowitym i bezinteresownym darem z siebie, swoim życiem i postępowaniem niosła najpiękniejszy przykład miłości ofiarowującej siebie, a jednocześnie każda z tych osób w pełni przyjęła i odwzajemniła dar pozostałych. Wzór wzajemności.
„Niech Nazaret nauczy nas, czym jest rodzina, jej wspólnota miłości, jej surowe i proste piękno, jej święty i nierozerwalny charakter” (Paweł VI, przemówienie w Nazarecie, 5 stycznia 1964 r.).